Criminologe is ook maar een neerslachtig beroep moet Jamie Lynn Vessels gedacht hebben. Ondanks al haar criminologische diploma’s en liever dan zich verder in criminele randfiguren te verdiepen koos de muzikante/songwriter uiteindelijk voor de muziek, die haar meer vreugde verschafte. Zij verhuisde daarvoor vanuit haar geboortestreek Noord-Carolina naar New Orleans, waar zij op korte tijd een populaire zangeres/gitariste werd die met haar eigen originele inlevende songs indruk maakte. In 2013 kwam haar debuutalbum ‘Home’ uit en sindsdien bleef Jamie in het clubcircuit optreden, terwijl zij intussen broedde op songs voor een nieuw album. Dat album, opgenomen in New Orleans, brengt zij nu in eigen beheer uit met daarop veertien songs die variëren van blues en roots naar mid-tempo en energieke rock. Zelf begeleidt zij zich met elektrische en akoestische gitaar met naast haar nog gitarist Cranston Clements en de energieke ritmesectie.

In haar songs zit het ganse waaier van complexe emoties verweven, waarin desillusie, hartzeer, bedrog, wantrouwen, misleiding en woede vervat zitten. In het krachtige en woeste ‘Storm Coming’ zit de dreiging vervat aan alle stormen die de kuststreek ooit over zich heen kreeg. In de slowblues ‘Dear Love’ zingt zij over eigen liefdesverdriet evenals in ‘Haunted Soul’ over bedrog terwijl gitaren schroeien en mee schreien. Ook in het rockende, broeierige ‘The Devil In Your Eyes’ keert zij zich tegen het verraad en in ‘Witness’ verweert zij zich alzo tegen kwade ondermijnende krachten. In het soulvolle ‘Speechless’ klinkt berouw door waarbij bassist David Brouillette en drummer Sam Shahin haar spijt bekrachtigen. In het bittere ‘Fool Me Twice’ schrijnen de kwetsuren nog na en ‘Whiskey Blues’ is er het gevolg van. Afwisselend herinnert haar stem aan Joan Osborne, Melissa Etheridge en Rory Block en een enkele keer zelfs aan Bonnie Raitt. Zij vertolkt haar songteksten met passie, waarin alle emoties van aantrekken en afstoten vechten om een plaats. Elders smeekt zij om vaste grond onder haar voeten en meer rust in haar chaotisch gemoed. Alleen op het einde verandert de sfeer, waar cellisten tristesse en melancholie in haar zang, gemoed en tekstlyriek laten druppelen.

Die laatste twee songs komen over als een verrassing, waarin zij zich ontpopt als een lyrische singer-songwriter, die reflecteert over heengaan en zich bezint over de grenslijnen tussen leven en dood. In zowel het akoestische ‘Burn’ als in ‘For Kim’ beroert zij diepere zielslagen, waarin liefde, afscheid en troost elkaar lijken te bevloeien. Het lijkt erop of zij hier een rouwproces aanraakt waarin de verwerking nog moet plaats vinden. Het intrieste geëmotioneerd vertolkte ‘Burn’, met Dana Abbott op cello, grijpt je aan en overspoelt je met hunkerend heimwee. In ‘For Kim’, ‘only feeling’, doelt Jamie Lynn wellicht op een werkelijk bestaande persoon, waaraan zij deze song wil opdragen. Met daarbij de cello en violen komt deze fragiele song over als zowel een zegening als een helend troostlied. Zonder concreet te worden onthult Jamie hier iets erg broos en teder, alsof zij met een song iemand wil stutten. Bij Jamie Lynn gaan vrouwelijke kracht en artistieke puurheid samen. Volkomen te begrijpen dus dat de ‘Crescent City’ haar in de armen sloot.

Marcie